Zelfdoding in het licht van de ziel

Het is op het moment van het interview precies negen jaar geleden dat Nicole overleed. Omringd door haar familie stierf ze, eenentwintig jaar jong, op de manier die ze zo graag wilde: rustig en waardig. Ze verlangde hevig naar een plek waar ze niet meer zou hoeven lijden: de ‘witte wereld’, zoals ze het noemde. Op de zwart-wit foto die kort voor haar dood genomen werd, zie ik een mooie jonge vrouw met een naar binnen gekeerde blik, die niet van deze wereld is. Volgens haar ouders had ze prachtige, intens blauwe ogen waar je in kon wegzinken.
“Op vakantie had ze een vriendje. Ze was dertien jaar. We begrepen pas veel later dat die haar grenzen niet heeft gerespecteerd. Wat er precies gebeurd is, weten we niet.
De winter na die vakantie ging het mis: ze trok zich steeds meer terug, er was moeilijk contact met haar te krijgen en ze lag dwars. Toen ook trof ik haar voor het eerst in de badkamer aan met een schaar waarmee ze zichzelf sneed. Ik wist niet wat ik zag. Ze was opstandig en had moeite met zichzelf, maar zoiets… Het was echt een shock voor me.
Pas later snapten we dat wat er met dat vriendje gebeurd was de ‘trigger’ bleek voor wat haar in haar vroege jeugd was overkomen. Daar wisten wij niets van.
Ik ben toen naar een paragnost gegaan. Die ‘zag’ dat (…) er rond haar vierde iets met haar gebeurd was, iets met haar fietsje en mannen die haar molesteerden en seksueel misbruikten, een blok huizen verderop. Ik vond het onzinnig. Maar toen ik mijn dagboeken erop na sloeg, bleek het te kloppen: ze was toen een keer krijsend en onder het bloed thuisgekomen. Ze vertelde dat ze van haar fietsje was gevallen. Dat lag verderop in de straat. Achter onze wijk zat een vrachtwagenbedrijf en daar moet het zijn gebeurd. Die gebeurtenis heeft toen zowel thuis als op school veel aandacht gekregen, maar werd helemaal verkeerd geduid. Ik heb de signalen niet opgepikt en dat vind ik heel erg.
Kort nadat ik bij de paragnost was geweest en zijn verhaal had gehoord, kregen we een brief van Nicole waarin ze ons in bedekte termen hetzelfde verhaal vertelde. Die mannen hadden haar onder druk gezet: als ze het thuis zou vertellen, zouden ze het huis in brand steken. Toen begrepen we ook waarom ze zich thuis niet echt veilig voelde en vaak bang was alleen te zijn. Ze heeft het ook aan Joop, haar vriend van toen verteld en daarna heeft ze het er nooit meer over gehad.”

De reguliere hulpverlening komt er in de meeste interviews niet best vanaf. Ten dele natuurlijk omdat het cliënten betreft die een eind aan hun leven maakten en waarbij de hulp dus faalde.
De geïnterviewden en de overledenen voelden zich meestal in de kou staan, onbegrepen, niet geholpen. Ook de hulpverleners zelf voelen zich vaak machteloos en gehinderd door het systeem dat uit is op efficiency en juridische onkwetsbaarheid. Instellingen moeten zich houden aan regels en kampen met personeelsgebrek.
De omgeving waar mensen worden opgevangen die het leven niet meer zien zitten, helpt ook niet echt mee om van gedachten te veranderen, integendeel. Die omgeving is meestal zakelijk, hard en steriel, met weinig aandacht voor de behoeften van de ziel.
Ook wordt duidelijk uit de interviews dat de onbespreekbaarheid van de wens tot zelfdoding het verlangen ernaar alleen maar versterkt. Ik zou, al met al, dan ook willen pleiten voor een andere hulpverlening, één die gebaseerd is op werkelijk begrip en aandacht voor de persoon en zijn wensen, zonder taboes en oordelen, in een warme, vriendelijke omgeving. Die omgeving zal op zijn minst kleinschaliger moeten zijn, zodat de menselijke maat gewaarborgd wordt. Dergelijke initiatieven zijn er gelukkig hier en daar al. Een voorbeeld daarvan zijn de zorgboerderijen, maar er ontwikkelt zich gelukkig steeds meer op dit gebied.
Maar dat is niet voldoende…

Paula Adelaar (1947) heeft al vierendertig jaar een praktijk als paranormaal therapeut. Zij werkt veel met zogenaamde nieuwetijds kinderen, een groep zielen die juist in deze tijd op aarde incarneert om mee te helpen het bewustzijnsniveau te verhogen en het contact met de spirituele dimensie te versterken. Deze kinderen komen op de wereld met vaak sterk ontwikkelde paranormale vermogens, maar zij zijn zich daarvan meestal niet bewust. Die vermogens uiten zich regelmatig in een vorm van hooggevoeligheid waar ze last van kunnen hebben, zeker als hun omgeving daar niets van begrijpt. Ze hebben niet zelden persoonlijkheidsstoornissen, die bijvoorbeeld als ADHD of autisme* gediagnosticeerd worden.
Een goede begeleiding door mensen die begrip hebben voor deze problematiek, of deze herkennen uit eigen ervaring, is buitengewoon belangrijk, anders ontsporen deze kinderen en jongeren soms en worden ze suïcidaal.

(…) Sensitieve mensen zijn gevoeliger dan normaal en nemen ongewild energieën van anderen op in hun eigen energieveld. Dat geeft problemen. Vaak zijn ze paranormaal begaafd zonder het zelf te weten.
Ook Tom is sensitief. Het werd bij hem, net als bij veel anderen gediagnostiseerd als ADHD, of ADH*, maar dat is het niet. Het geeft misschien gedrag dat daarop lijkt, maar het is wezenlijk iets anders en de gebruikelijke medicatie als Ritalin en Concerta werkt dan ook niet.
Ik krijg tegenwoordig veel jongeren bij me en kinderen vanaf een jaar of negen.
Deze generatie kinderen staat nog meer open voor andere dimensies dan de generatie daarvóór, de zogenaamde nieuwetijds kinderen. Deze jonge kinderen ondervinden veel problemen hierdoor. Soms is de thuissituatie slecht, maar zeker niet altijd. Het gebeurt ook wel dat het juist te makkelijk is. Alle problemen worden al opgelost voordat ze kunnen verschijnen, zodat deze jongeren niet de kans krijgen te leren omgaan met moeilijkheden. Financieel is alles mogelijk, maar er is weinig echte aandacht voor het kind.
(…)
Er zitten veel paranormaal begaafde mensen in psychiatrische klinieken. Mensen die stemmen horen, staan soms in contact met andere dimensies. Maar vaak zijn deze mensen heel eenzaam en onderhouden ze eigenlijk zelf het contact met de stem of stemmen wat niet zelden tot ernstige ontsporingen lijdt.