Van ziek zijn word je beter. Luisteren naar een verborgen boodschap

Chronisch ziek zijn is wezenlijk anders dan een ziekte hebben die weer over kan gaan. Je hebt geen uitzicht op beter worden en het enige dat je kunt doen is er zo goed mogelijk mee om leren gaan. Het heeft meestal een enorme impact op iemands leven. Als ziel kies je bewust voor een dergelijk levensplan. Aan het verhaal van Cor en Marjolijn kun je zien waarom de ziel die keuze zou willen maken (…)

Beiden hebben meerdere chronische ziektes waar ze al hun hele leven ernstig door beperkt worden. Desondanks hebben ze een leven geleid waarin ze zich volop ontplooid hebben, zowel in beroepsmatige zin als qua persoonlijke ontwikkeling.  Zijzelf zijn ervan overtuigd dat dit juist dankzij hun chronische ziektes is. Wat mij opvalt als ik hen spreek is het ongebreidelde enthousiasme waarmee ze vertellen en de levensvreugde die ze uitstralen.

Cor: “Ik werd geboren als deel van een tweeling. Dat was op eerste kerstdag en niemand wist dat er een tweede kind zou komen. De arts kwam met een slok op van zijn kerstdiner en was compleet verrast. Ik was onvolgroeid, eigenlijk te vroeg geboren, woog maar twee pond. Acht maanden heb ik in een couveuse gelegen. Ik was ziek en zwak en men vroeg zich steeds af: haalt hij het wel? Ik heb ernstige longproblemen, astma en een extreme vorm van allergie, die zich op elk gebied uit: huid, ogen; voor vrijwel alles ben ik allergisch.

De start van mijn leven gaf me het gevoel niet gewenst te zijn: er was niet op mij gerekend. Als er bijvoorbeeld een koekje te weinig was, zou ik het laatste niet genomen hebben, want op mij was niet gerekend. Longen en adem gaat heel erg over: hoeveel ruimte neem je in; mag je er wel zijn? Ik zat ook klem tussen twee verschillende families: van vaders kant socialistisch; daar werd de internationale gezongen, van moeders kant Nederlands hervormd; daar werd gebeden. Als kind wilde ik dominee worden. Met opa en oma gingen we naar Billy Graham, een gebedsgenezer. Mijn levensthema’s, gezondheid en spirituele ontwikkeling, waren al heel jong aanwezig en met elkaar vervlochten.

Tijdens mijn opleiding tot sjamaan mediteerde ik op een berg in Spanje. Daar werd mij duidelijk gemaakt dat het mijn bestemming is om genezer te zijn, gebedsgenezer zelfs. Ik dacht in eerste instantie: Nee hè? Dat kan toch niet waar zijn! Want zo veel vertrouwen en geloof had ik niet in gebedsgenezing.”

Het Innerlijk Sjamanisme, de eigentijdse variant van het sjamanisme in onze cultuur, gaat ervan uit dat je als sjamaan een bestemming in je leven hebt waarmee je je unieke kwaliteiten in de wereld kan zetten.  Marjolijn haar bestemming is ‘spiritueel leraar levensgenieten’, die van Cor is ‘gebedsgenezer’.

Marjolijn vertelt:

“Op mijn drieëntwintigste heb ik in een ziekenhuis in Oostenrijk een bijna-doodervaring gehad. Doordat ik zo los was geweest van mijn lichaam, was ik heel bang om te gaan zweven. Ik was door mijn ziekte toch al zo geneigd om uit mijn lichaam te gaan. Daarom koos ik voor Ria haar benadering, omdat ze stevig met beide benen op de grond staat, eigenlijk zelfs met haar poten in de modder. Ook raakte mij het gekke van het sjamanisme: praten met bomen en dieren! Ik heb straattheater gedaan, dus dat paste wel bij me. Het had iets geks en iets betrouwbaars, een fijne combinatie.

Het sjamanenpad heeft me veel gebracht. Ik had met mijn ziekte allang in een rolstoel moeten zitten. Daar heb ik vaak in gezeten, niet wetend of ik er ooit nog uit zou komen. Maar ik ben op mijn zesenzestigste nog steeds recht van lijf en leden en ik zie steeds weer kans om te herstellen, omdat ik op een ander bewustzijnsniveau aan genezing werk. Bijvoorbeeld door te reizen door dimensies, door tijd en ruimte. Dat wil zeggen dat ik in vorige levens terecht kan komen om iets te helen, of in andere bewustzijnslagen dan de aardse dimensie. Alles ten dienste van de heel wording van mijzelf en mijn cliënten, want ook met hen kan ik op reis gaan. Ik word daarbij geholpen door goedgezinde entiteiten, meestal in de vorm van krachtdieren waar ik een verbinding mee heb.

Cor vertelt vanuit zijn ervaring:

“Een chronische ziekte is heel wat anders dan een ziekte die weer overgaat. Het gaat niet weg en blijft altijd een belangrijk deel van je leven. Je kunt niet werken aan genezing, je kunt alleen zorgen dat je er, door er goed mee om te gaan, zo goed mogelijk mee kunt leven en er zoveel mogelijk van kunt leren. Na een aanval van allergie kan ik herstellen, maar niet genezen. Zelf noem ik het beter worden, maar dan in de letterlijke betekenis: ik ben er weer een stukje beter van geworden. Het geeft ook een enorme veerkracht. Door elke ziekteperiode win ik aan veerkracht en voel ik dankbaarheid voor het leven. Mijn lichaam en geest hebben er weer wat van geleerd. Je overwint elke keer weer iets en dat maakt je sterker. Het is veel meer dan overleven. Mensen zeggen altijd tegen me: wat ben je opgewekt. Er zit in mij een sterk geloof dat God het goed met mij meent. Dat had ik als klein jongetje al, een enorm vertrouwen dat ik elke keer weer beter zou worden, omdat ik me gesteund voelde door de geestelijke wereld. God vertrouwde ik veel meer dan de mensen om mij heen. Als kind zag ik blauwe engelen als ik een paar dagen een astmatische aanval had. Misschien door het zuurstoftekort, maar het betekende wel veel voor me. Ik hoopte altijd dat ze me mee zouden nemen. Die benauwdheid, angst voor het leven is wel een thema geweest. Maar nu: ik wil graag weer terugkomen na dit leven, ik geniet er echt van! Zelfs als ik opnieuw ziek zou moeten zijn. Ik voel zoveel levensvreugde door mijn contact met de geestelijke wereld, maar ook door mijn contact met de aarde.

Ik ben veel dieper mijn lichaam ingegaan, er een veel intensere band mee aangegaan dan iemand die geen last van zijn lichaam heeft. Daardoor heb ik veel meer ervaren hoe het is om een lichaam te hebben. Ik kan me goed en gelukkig voelen in mijn zieke lichaam. Iemand kan kerngezond zijn, maar toch veel meer lijden dan ik doe, door geestelijke factoren, zoals bijvoorbeeld het missen van een levenspartner.”